April 2018
Ik zat nog eens te kijken naar de vaste intro boven mijn maandelijks columns. Directeur Branded Content adviesburo en grondlegger van de nonspot advertising. Mooie mond vol imposante termen. Kretologie die ik tot de dag van vandaag nog mijn moeder moet uitleggen.Volgens mij heb ik in mijn columns nooit uitgelegd hoe ik in deze specifieke business gerold ben. Het verhaal van de trui.We schrijven het jaar 1981. Ik was net afgestudeerd als Bedrijfskundige.Daarvoor rechtenstudie aan de UvA. Ik wilde de reklamewereld in maar wist niet in welke hoek. Ik zocht vrijheid en dynamiek in een carriere. Mijn creatief commerciele instelling moest maar de sleutel tot mijn succes gaan worden. Waar te starten? Mijn oog viel op een advertentie dat er een nieuw gezicht werd gezocht als presentator voor Studio Sport door het vertrek van Ruud ter Weijden. Ik, sportfreak, droomde van een route waardoor ik gratis bij Ajax in het spelershome naar binnen zou kunnen. Leek me leuk bijbaantje tijdens militaire dienst. Solliciteerde voor de lol dus.Tot mijn verbazing kreeg ik een uitnodiging voor een screentest (met nog 600 anderen). Ergens in een hoekje van het mediapark stond ik opeens een aankondiging op camera te doen. En ja hoor, aangenomen! De volgende stap was onder leiding van Henk Terlingen een presentatie training en door naar Studio Santbergen voor een regie-en presentatie cursus. Hilarisch.Ik die me voor de grap had ingeschreven te midden van een nieuwe generatie sportverslaggevers die aldaar op leven en dood oefenden voor de carriere waar ze alles voor over hadden. Die lui waren bloedserieus met het vak bezig. Mijn snor moest bijgeknipt anders konden de doven en slechthorenden niet liplezen, en ik moest mijn handen minder vroom vouwen anders leek dat op camera net een bos wortelen.
Toen kwam het moment supreme. Ik mocht mijn eerste uitzending presenteren. Uiteraard niet op zondagavond prime time. Dat was voorbehouden aan het instituut Mart Smeets. Ik middenin de nacht op zender voor een 20 sec live aankondiging.Ik meen van een WK IJshockey wedstrijd in Canada. Donkere koude studio, automatische camera op je snoet en een onzichtbare regisseur ergens boven je. Ik had minimaal 2 kijkers. Mijn ouders. Mijn vader moet op zijn knie voor de buis gezeten hebben en het is hem gelukt een foto te maken incl mijn naam vol in beeld. Deze foto kwam pas na zijn dood uit zijn archief naar boven. Het enige wat ik nog als bewijs heb van die tijd. Dank Pa. Als ode aan mijn Pa en als bewijs van dit verhaal is de foto bij deze column geplaatst.Nu de reden voor mijn bestaan. Direct de volgende ochtend na mijn eerste uitzending werd er bij mij thuis een pakket bezorgd. Hoe konden ze weten waar ik woonde, uitzending was om 01.30 ?Zat een fraaie wollen trui in van Mistral Windsurfing. Mooi briefje erbij van de directeur waarin hij mij als nieuw gezicht in de Sportwereld verwelkomde en nog een aantal complimenten.
Het vernuft zat hem onderaan de brief. PS Geen bezwaar als je deze trui draagt bij je volgende uitzending….! Toen is bij mij het kwartje gevallen.Alles kwam samen. Ik wilde de eerste echte specialist worden in sluikreklame. Redactie en commercie met elkaar laten huwen en streven naar een geheel nieuwe en geaccepteerde industrie. De trui bracht me zelfs binnen als partner bij de oprichters van RTL. Daar kan ik weer vele columns aan wijden.Van sluikreklame handelaar naar Managing Director Branded Entertainment bij een vd grootste media conglomeraten vd wereld. Het verhaal van de trui. Ik heb hem nooit gedragen op zender.